170. Drożdżowe racuchy.

 Uwielbiałam jeździć do dziadka, mojego taty taty... 
Uwielbiałam tą ciszę która tam panowała, chociaż kiedyś, jak byłam taka mała jak mój syn to pewnie ta cisza była dla mnie dziwna, ale teraz kiedy sobie sięgam pamięcią w tamten czas to ta cisza była piękna.
I tykanie zegara z kukułką. 
Zawsze piękny obrus na stole, zawsze coś pysznego na obiad. Zawsze pyszna herbata w takich szklankach w metalowych koszyczkach. 

Kiedy dziadek zmarł, zamieszkał tam brat mojego taty. Cudowny człowiek. Wiecznie uśmiechnięty. Uwielbiał gościć nas u siebie. I tak jak dziadek i mój tato uwielbiał kucharzyć. 
Najlepszym przysmakiem który pozostanie w mojej pamięci chyba już na zawsze będą właśnie racuchy.
I chociaż już tyle rzeczy ugotowałam które posmakowałam u kogoś to jakoś za nie się zabrać nie potrafiłam.

Nie wiedziałam w sumie nigdy jak wujek robi te specjały i się nie dowiem bo zabrał tę tajemnicę do grobu.

Ale od paru dni za mną chodzą własnie one! 

Wyszukałam w internecie o tuuu! 
IDEALNE!

• 1/2 kg mąki pszennej
• 50 g świeżych drożdży (pół tradycyjnego opakowania) lub 25 g suchych
• szczypta soli
• 1 - 2 łyżki cukru
• 1,5 szklanki letniego mleka
• 1 jajko

Mąkę przesiać do naczynia, dodać szczyptę soli, wymieszać, pośrodku zrobić wgłębienie. Do wgłębienia pokruszyć świeże drożdże, zasypać je cukrem, zalać 1/2 szklanki letniego mleka. Odstawić na 10 - 15 minut. Po tym czasie , dodać resztę mleka, jajko i wymieszać. Ciasto nie powinno być zbyt rzadkie . Odstawić na 1 - 1,5 godziny w ciepłe miejsce do wyrośnięcia (do podwojenia objętości).

Przygotować kubek z gorącą wodą. Ciasto nabierać łyżką, za każdym razem maczaną uprzednio w wodzie (by się nie kleiło). Smażyć na rozgrzanym oleju (ale nie może być rozgrzany zbyt mocno - bo się szybko przypalą ) z obu stron na złoty kolor.